Goedemorgen
Er viel mij wat op als ik s'middags naar de plus ging. Namelijk dat ik heel vaak twee mensen bij Chez Michel een bakje koffie zag drinken. Niets bijzonders zou je denken, want er schuiven wel vaker mensen aan voor een bakkie. Maar op een of andere manier raakte deze mensen mij. De manier hoe ze zaten maar vooral hoe liefdevol de man hielp met drinken van haar koffie. Een paar weken terug heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en stapte ik op ze af. 'Hi mag ik jullie even storen?' . Hij kijkt me vriendelijk aan en zegt: ' ja dat mag hoor. ' Vervolgens raakten we in gesprek, ik vertelde dat ik al maanden langsloop en dit tafereeltje mij bezighoud. Wie zijn deze mensen, waarom zie ik ze hier altijd bij Chez Michel zitten. Ik gaf al gelijk aan.. als hij het niet wilde vertellen dan begreep ik het volkomen. Maar hij vertelde graag zijn verhaal. ' Oh wacht ik zal mij nog even voorstellen' zei ik. Ik steel mijn hand uit en zeg; 'Ik ben Saphira'. Hij pakt mijn hand aan en zegt. 'Ik ben Jan en dat is mijn vrouw Ria' . Hij vertelde mij dat ze allebei in Kamerik wonen maar helaas niet meer bij elkaar, terwijl hij dat zei, zag ik de pijn in zijn ogen. Al 2,5 jaar woont Ria in het waterschapshuis. Elke dag gaat hij bij haar op visite. Zodra het weer een beetje meezit dan gaan ze naar Chez Michel voor een bakje koffie. Dit is hun uitje en het moment dat ze van elkaar genieten. Terwijl Jan dit allemaal verteld heeft hij haar hand vast. Een beeld wat inmiddels voor mij zo vertrouwd is geraakt als ik s'middags naar de plus ga. Op het einde mag ik Jan en Ria op de foto zetten, Ik beloof dat ze een exemplaar krijgen. Dit gesprek vond paar weken terug plaats voor ik Mooi Kamerik gestart was maar de plannen er wel lagen. Aan Jan vroeg ik of hun verhaal verteld mocht worden voor Mooi Kamerik en dat mocht.
Afgelopen weekend zag ik Jan en Ria weer zitten en heb ik ze hun foto gegeven. Jan liet hem gelijk aan Ria zien. Kijk Ria, dat zijn wij. Hij wijst haar aan en zegt dat ben jij Ria. Ria kijkt wel maar reageert niet. Liefdevol blijft hij doorpraten tegen haar en wijzen naar de foto. Op dat moment voel ik een brok in m'n keel. De liefde van Jan.. is echt een voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde. De manier hoe ze elkaars handen vast hebben geeft weer hoeveel liefde er nog steeds is. In december zijn ze 46 jaar getrouwd. Wat een prachtpaar, en wat schrijnend dat ze niet meer samen kunnen wonen. Maar ondanks alles hun gelukmoment opzoeken daar op het terras van Chez Michel en volop genieten van elkaar. Nog eenmaal vraag ik of het echt goed is dat ik hun verhaal en foto deel. Ja zegt Jan, dat mag zeker. Hij bedankt mij voor de mooie foto. Ik zeg: Geen dank. Jullie bedankt! Voor jullie openheid en dat ik dit mag delen.
Dit is voor mij ook Mooi Kamerik.
Liefs Saphira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten